Wydawca: Biuro Literackie

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Ile wspaniałych wierszy. Ileż odkrywających się stopniowo przed czytelnikiem splotów i ściegów. Jaki wspaniały wzór – i zapierająca dech ironia tego wzoru. Wiersze do czytania w podróży, do pożyczania na przerwach, do błogosławionego gmatwania prostych losów i plecenia losów pajęczych. Zagubiłem się w Dyckim, powiedział ktoś. I bardzo dobrze. To wiersze do odnajdywania; wiersze-znajdy; wiersze szukające pana, który w ich ...

Wydawca: Biuro Literackie

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

W tomie "Imię i znamię" Dycki porusza się w kręgu swoich obsesyjnych problemów, w tej samej – wydawałoby się – poetyckiej rzeczywistości. Jednak to tylko pozór. Bowiem autor, ujawniając rodzinną tragedię, spogląda na swoją przeszłość z perspektywy dotychczas przemilczanej. Natomiast jeszcze bardziej niż dotąd otwiera się na wszystkich wyklętych, wykluczonych i tych z nieoczywistymi życiorysami, co nadaje książce wymiar uniwersalny.

Wydawca: Sic!

Oprawa: oprawa broszurowa

Poeta w tomiku "Dzieje rodzin polskich" tragizm łączy z groteską, a liryzm z trywialnością, tworząc nową, poruszającą jakość estetyczną. Muzyczna, wielogłoskowa struktura tego złożonego z pięćdziesięciu wierszy tomu krystalizuje się wokół powracającego motywu umierającej matki.

Wydawca: Biuro Literackie

Oprawa: oprawa broszurowa

Każda książka Tkaczyszyna-Dyckiego sugeruje istnienie większej całości, z której pochodzą cząstkowe obrazy, strzępy narracji, wybrakowane fragmenty i ich dalsze ciągi. Powracające frazy i wędrujące motywy są dlatego tak intrygujące, że pourywane, zdezelowane, przycięte – to ich skrupulatnemu skalkulowaniu podporządkowujemy nasze czytanie. Anna Kałuża Niezależnie od której strony wejdziemy w tę poezję – od początku, od pierwszego zbioru wierszy zwiastuje ...

Wydawca: Biuro Literackie

Oprawa: miękka

W swoim nowym tomie Dycki nie odchodzi od stworzonej przez siebie konwencji, bo i cały czas pisze jeden, niekończący się, wiersz. "Bezzasadność" pewnych powracających fraz tłumaczy, jak to się dzieje, że Tkaczyszyn, cały czas robiąc to samo i w taki sam sposób, uwodzi, niepokoi i ekscytuje. Bezzasadność napomknień - uwodzicielska, olśniewająca - gra pierwsze skrzypce, a my staramy się uchwycić ...