Słynie z talentu, bezceremonialności, siły fizycznej, odporności psychicznej, miłości do kina, kobiet, historii i biesiady. I z tego, że walczy o swoje tak długo, aż zwycięży. Prędzej skona, niż odpuści. Przeniósł na ekran Trylogię Sienkiewicza i za to pokochał go naród. "Rodzina" - jak mówi się o jego ekipie filmowej - wielbi go, Aleksander Domagarow - filmowy Bohun wyznaje: "Skądkolwiek zadzwoni i będzie mnie potrzebował, przyjadę. Położę się u jego stóp i będę czekać".

Wielu wpisuje reżysera Jerzego Hoffmana na listę mistrzów polskiego kina. Był o krok, prawie o włos, od znalezienia się w czołówce światowego kina. W biegu po Oscara za Potop, wyprzedził go Federico Fellini i Amarcord. Bokser, wcześniej marynarz, wszędzie szef, prowodyr, przewodniczący. Lider. Zawsze na pierwszej linii, krok przed innymi. Nigdy w cieniu. Są tacy, którzy zazdroszczą mu widzów, charyzmy i tego, że za życia stał się legendą polskiego kina. Legendą artystycznego świata.