Pierwsza edycja poezji zebranych Ginczanki obejmuje całość zachowanej spuścizny literackiej Autorki, w tym niepublikowane dotąd juwenilia z początku lat trzydziestych ubiegłego wieku, pochodzące z gimnazjalnego równieńskiego pisma `Echa Szkolne`. Uzupełnieniem tomu są wiersze o Ginczance, wśród nich pełna prezentacja cyklu Józefa Łobodowskiego Pamięci Sulamity (1987).
`Centaury przecwałowały. Idę ich śladem. Odgaduję, którędy mknęły ich kopyta. Gwiazdy ponad Wołyniem są mgliste i blade. Dlaczego jest im tak smutno – nie pytaj. Te zwrotki na grób bezimienny kładę, noc od Wołynia odchodzi. Już znowu świta`. (J. Łobodowski, O Centaurach)
Zuzanna Ginczanka (1917-1944) – legenda warszawskiej cyganerii dwudziestolecia międzywojennego, poetka żydowskiego pochodzenia, wychowana w Równem Wołyńskim, od połowy lat trzydziestych związana z artystycznym środowiskiem stolicy: podopieczna Tuwima, uczestniczka spotkań kompanii Gombrowicza, autorka tomiku O Centaurach i satyr zamieszczanych w `Szpilkach`. W czasie drugiej wojny światowej zmuszona do ucieczki przed prześladowcami, zadenuncjowana przez sąsiadów - zginęła rozstrzelana w Krakowie.
`Ścierają się rym o rym ostrzone wiersze ze szczękiem – nie ufaj ścisłym rozmysłom, by żaden cię nie opętał, – nie ufaj palcom jak ślepcy, ni oczom jak sowy bezrękie – oto głoszę namiętność i mądrość ciasno w pasie zrośnięte jak centaur. – ` (Z. Ginczanka, O Centaurach)